Dat is een vraag waarvan we vinden dat we die onszelf regelmatig moeten stellen. Dat houdt ons scherp. We willen ook niet zomaar wat doen. We willen dingen doen die we zelf fijn vinden, en die vooral een impact hebben voor een aantal mensen op deze wereld. Het verschil kunnen maken op een duurzame manier. Hulp overbodig maken: is dat niet het summum van helpen?
Dat is meteen ook het antwoord op onze vraag. Om mensen in moeilijkheden zodanig te ondersteunen dat ze straks ook zonder ons verder kunnen. Dat pad willen we voor ogen houden. En we overdenken regelmatig wat daartoe de beste manier is.

Samundra Nepal op eigen benen

We kiezen er heel bewust voor om geen individuele hulp te bieden. Dat is geen duurzaam verhaal. Wat we wel doen is een organisatie ondersteunen die zelf de mensen kan helpen. Door die organisatie – we hebben het uiteraard over Samundra Nepal – zelfstandiger, matuurder, onafhankelijker te maken, zorgen we er mee voor dat zij op een bepaald moment zonder ons verder kunnen. “Bel maar als er iets is.” en een kaartje met de feestdagen. Zoiets. Maar dan met tussenstapjes.
Na 5 jaar is Samundra Nepal er in geslaagd om meer dan 38% van de projectmiddelen in Nepal zelf op te halen. Het geeft aan dat ze in hun proces naar meer zelfstandigheid grote stappen zetten.

Program Coordinator: vloek of zegen?

De voorbije jaren hebben we al een heel parcours afgelegd. Tal van projecten om de mensen in de Nepalese bergen een beter leven te geven blijken erg succesvol te zijn. De aanwerving van Ramesh als program coördinator maakt echt het verschil, zowel in onze manier van samenwerken als in de kwaliteit en kwantiteit van de projecten. Iedereen blij dus! Of toch niet helemaal?

De meerwaarde van Ramesh is ook meteen de valkuil van Samundra Nepal. Stel je voor dat Ramesh wegvalt. Hoe sterk staat de lokale werking dan nog? Is Samundra Nepal als organisatie de voorbije jaren voldoende gegroeid, ‘geprofessionaliseerd’ om die relevante speler in de regio te kunnen blijven zijn? Ramesh is niet enkel de man die de projecten zoekt, vindt, coördineert, communiceert, verdedigt, enz. Hij is in de eerste plaats de man die constant op zoek gaat naar extra stakeholders, naar een breed lokaal eigenaarschap, naar een manier waarop het project niet in duigen valt als er geen Belgisch geld meer wordt ingestoken. Hij is een geboren netwerker en bruggenbouwer, de lijm tussen het idee en de uitvoering, tussen Nepal en België. Lang leve Ramesh dus!

Samen de juiste weg zoeken

En daar zit meteen onze bezorgdheid. Onze missie is om Samundra Nepal sterker te maken zodat ze op een bepaald moment zonder ons verder kunnen. Maar is dat ook aan het lukken? Is Ramesh naast het goudhaantje misschien ook de man die de werking indirect verzwakt door zelf zo sterk te zijn?
Dat zijn vragen waar we ons over moeten buigen. En dat gaan we doen. Samundra België en Nepal samen. We spraken af om het maandelijks online overleg – waar vooral nieuwe en lopende projecten worden besproken – het komende half jaar daaraan te spenderen. Wat kunnen wij doen zodat zij nog sterker worden als organisatie? En vooral: wat gaan ze zelf doen? Gaat het over vorming volgen door de bestuurders? Is er nood aan netwerkoverleg met gelijkaardige organisaties in Nepal?

In mei 2024 gaan we opnieuw naar Nepal. Daar en dan willen we samen conclusies trekken. Samen beslissen we hoe we verder gaan en wat voor beide organisaties de meest duurzame weg is.
Om trouw te blijven aan onze missie willen we doelen en verwachtingen scherp stellen. Wat vinden wij dat er minstens moet gebeuren om die zelfstandigheid te vergroten? Zijn wij juist bezig door deadlines en een ‘ondergrens’ te bepalen?
Het voelt alleszins niet correct als we louter op projectniveau zouden ondersteunen. Dat is zoals gezegd te weinig duurzaam voor ons. Wij willen in de eerste plaats de organisatie versterken. Op een bepaald moment willen wij – net zoals op projectniveau – de hulp aan de organisatie afbouwen. Want – in the end – is dat wat we willen: hulp overbodig maken.

Sprokkel Wouters, november 2023